Geoloog professor Westbroek vertelt over planeet Aarde als een zichzelf organiserend zichzelf vernieuwend gesloten circulair systeem. ( De dynamiek van de aarde. Pag 155 e.v. Contact 1992)
“In de vensterbank van mijn studeerkamer staat een glazen bol van twintig centimeter op een plastic voet. Hij heeft iets van een viskom. Voor driekwart is hij gevuld met water, een onooglijk twijgje bekleed met groene algen drijft eenzaam rond en glinsterende steentjes liggen op de bodem. Tien vuurrode garnalen, niet meer dan een centimeter lang, schrikken zodra je in de buurt komt.
Dit is geen gewone viskom. De bolle glazen wand sluit de inhoud hermetisch af van de buitenwereld. De diverse organismen binnenin leven in een andere wereld dan wij. Ze hebben geen toegang tot de lucht die wij inademen. Niets kan de bol in of uit. Met geen mogelijkheid kunnen we de garnaaltjes te eten geven of het water verversen. Zonlicht zorgt voor energie, maar de bol blijft gesloten voor materie. Het is een systeem dat zichzelf voortdurend vernieuwt, als een kleine kosmos die van het grotere geheel is afgesnoerd. Het kent zijn eigen regels en wetten en is bijna geheel onafhankelijk van onze vertrouwde wereld. Het leven in dit soort bollen zou je met recht ‘buitenaards’ kunnen noemen.
Het leven van de garnalen en algen in de bol gaat nu al twee jaar ongestoord zijn gang. Volgens het Amerikaanse bedrijf EcoSphere Associates, dat de wereld van dit soort tafelbiosferen voorziet, kunnen de garnaaltjes het wel tien jaar uithouden. Tien jaar! De oudste gesloten ecosystemen, zonder garnalen, zagen in 1967 het licht en ze leven nog steeds (1991).
Toen ik voor het eerst oog in oog stond met zo’n kristallen bol, realiseerde ik me hoe ook ik – net als de garnalen – ingesloten zit in een afgesloten compartiment: de aarde. We leven niet óp de aarde, maar zijn erin opgenomen. We bewegen ons ín de planeet, binnen een doorzichtige schil: de atmosfeer. We voeden ons ermee en lozen ons afval (poep en plas) erin.Net als die garnaaltjes in die gesloten glazen bol.
Op onze planeet woekert het leven al oneindig veel langer dan in onze kunstmatige glazen biosferen. Wat is toch dat elixer dat de aarde in leven houdt? Wat houdt het water schoon? Waarom stikken de garnalen niet in hun eigen ontlasting en rotten de algen niet weg? Welke krachten houden deze microkosmos in evenwicht?
De bol is een idee van de NASA. Lange ruimtereizen (Mars) vereisen een onuitputtelijke toevoer van voedsel en lucht en circulaire verwerking van onze afvalproducten (poep en plas) tot nieuw voedsel en zuurstof. Daarom werd een zichzelf regenererend/ zichzelf vernieuwend gesloten systeem ontworpen dat de astronauten kan onderhouden. Omvangrijke zelfregenererende installaties moeten de te onderzoeken planeet Mars bewoonbaar maken.
Het bedrijf Space Biospheres Ventures Inc. experimenteert nu met een dergelijke biosfeer II, een groot terrarium met een beetje oceaan, wat tropisch regenbos, een zoutpan en stukjes woestijn en savanne. (We hebben dit op het NOS Journaal kunnen zien destijds.) Het onderzoeken van de biosfeer waarin wij leven, is een uitzonderlijk ingewikkelde zaak. Gesloten systemen lenen zich daarbij beter voor proefnemingen. Vandaar dit project in deze gigantische glazen bol in Arizona.”
Hans Pijnaker
Wordt vervolgd
